DALFSEN - Het muzikale duo Harten 10 uit Dalfsen bestaat dit jaar 10 jaar. Harten 10, bestaande uit Martien en Tineke, vierde onlangs het jubileum tijdens een concert in Manderveen. Op zondag 24 februari doen ze het nog eens dunnetjes over in Dalfsen bij Nikki’s. In 2008 ontmoetten Martien en Tineke elkaar voor het eerst. Hij was onderdeel van het duo Ekkel en Kleppie en zij solozangers. Als organisator van de Blauwe Bogen dagen kwam Martien achter het bestaan van Tineke, die hij vastlegde om te komen optreden. Hij was direct onder de indruk van haar muzikale talenten, maar ook zeker van haar verschijning.

Geleend

Een tijdje na het optreden in Dalfsen werd Martien benaderd door een tekstschrijver. “Ik heb een mooi nummertje voor je, maar dat moet je niet opnemen met je maat (doelend op Kleppie),maar met die meid’’, kreeg hij te horen. Met de tekst op een stukje papier ging hij vervolgens naar de boerderij waar Tineke destijds woonde. Zij zag het muzikaal ook wel zitten. De single ‘Geleend’ werd een groot succes en de twee besloten als duo verder te gaan.

Groentjes

Ook de rest van de cd sloeg aan. De combinatie van entertainer Martien, die de boel aan elkaar praat en de zangkwaliteiten van Tineke sloegen aan. Binnen de kortste keren stonden ze op menig festival en in menig feesttent. Tussen de grote artiesten optreden was in het begin wel even wennen voor de twee. ‘’We waren echt groentjes’’, vertelt Martien. ‘’We gingen groen naar binnen en kwamen blauw weer buiten’’, vult Tineke lachend aan.

Na 1,5 jaar sloeg op liefdesgebied de vonk over. En ook op muzikaal gebied bleef het ze voor de wind gaan. Na drie jaar zegde Martien zijn werk als inseminator vaarwel en stopte Tineke met haar werk in een bakkerij. Het stel kreeg twee dochters en ging zich naast hun gezin volledig richten op de muziek.

Openhartig

Een liefdeskoppel zijn en samen werken, gaat dat altijd goed? ‘’Heb je het artikel in de Stentor dan niet gelezen?’’, vraagt Martien lachend. De kop van het artikel, ‘’Ze was ineens lesbisch’’, zorgde voor veel reacties. Ze vertellen in het artikel openhartig over een lastige periode als showbizzkoppel. Wakker liggen dat hun privéleven in de krant stond doen ze echter niet. “Dat zorgt voor aandacht en daar moet je het van hebben, we vonden het wel mooi’’, vertelt Martien. “Nou die kop hadden we zelf zo niet verzonnen’’, nuanceert Tineke.

Zegeltjes

Het duo heeft door de jaren heen een groot aantal trouwe fans opgebouwd maar de omvang van hun succes blijft ze nog altijd verbazen. Zo plaatste Tineke een keer nietsvermoedend een post op Facebook dat ze nog een paar Douwe Egberts zegeltjes nodig had. Die avond, tijdens een optreden, stonden er fans in de zaal met zakjes zegeltjes. Maar dat was nog niet alles. Een paar dagen later kregen ze maar liefst 35.000 zegeltjes opgestuurd. Een fan uit Tiel had stad en land afgelopen voor zegeltjes. Met als resultaat dat het tweetal nu de halve Douwe Egberts servies collectie bezit. Ook tijdens het jubileumconcert in Manderveen werden ze overspoeld met zo veel cadeaus van fans dat ze er bijna ongemakkelijk van werden Zo liet iemand een schilderij maken van het tweetal. Dat schilderij heeft nu een prominente plek gekregen in het huis van de Dalfsenaren.

Optredens

“Mensen denken vaak dat het makkelijk verdiend is: een half uurtje zingen voor een rooitje, maar er komt veel meer bij kijken. We zijn overdag veel bezig met promotie, dingen regelen en opnemen. ’s Avonds zijn we vaak op pad. In het weekend soms wel drie optredens op een avond’’, vertelt Martien. “Ik zou ook weleens op zaterdagavond gewoon op een verjaardag willen zitten, maar dat gaat vaak niet’’, aldus Tineke. Toch treden ze nog steeds met veel plezier op. Voornamelijk de afwisseling in de optredens vinden ze erg leuk. “Of we nu voor 30.000 mensen in het Gelredome staan of tijdens een huiskamerconcert voor een handvol mensen , het is allebei leuk.’’ Sommige optredens zijn uitdagender dan anderen. Zo werden ze onlangs geboekt om op te treden voor een fan die terminaal ziek is. “In het begin was het best lastig, maar toen trokken we een pilsje open, gingen we spelen en toen werd het onverwachts toch nog een hele gezellige middag’’, aldus Martien. Wat hun muziek en teksten voor mensen kan betekenen blijven zij na tien jaar dan ook nog steeds een van de mooiste kanten van het beroep vinden. Van stoppen moeten ze nog niets weten. “Je weet nooit hoe het loopt, maar we denken en hopen dat we genoeg te bieden hebben om nog tien jaar vol te maken.”

Harten 10 speelt op zondag 24 februari een thuiswedstrijd in Dalfsen. Om 17.30 uur treden zij op bij Nikki’s. Het nieuwste (verzamel)album is te koop via info@harten10.nl.

OMMEN- Op 18 augustus 2016 werd Foekje van der Heide voor de tweede keer moeder van een blakend gezonde zoon. Hij kreeg de naam Sybe. In februari 2017 veranderde het onbezorgde leven van de uit Ommen afkomstige Foekje en haar gezin plotsklaps. Ze ontdekte een bobbeltje op de rug van haar toen zes maanden oude baby. Wat aanvankelijk een cyste leek, bleek een uitgezaaide kwaadaardige tumor te zijn. ‘Toen begon de reis met een oncologisch kind, vertelt Foekje vanuit haar tijdelijke woning op het Landgoed den Woeste Heide in Ommen.

Een tijd van dubbele gevoelens brak aan. ‘’Aan de ene kant was het spannend en druk aan de andere kant stond de tijd stil. Geen werk, alleen intens genieten van het gezin en Sybe’’. In het ziekenhuis kwam Foekje erachter dat ze het fijn vond om te schrijven. Ze maakte een Facebook groep aan en deelde daar haar verhaal en schreef gedichten. In eerste instantie om haar omgeving op de hoogte te houden. Maar de Facebook groep werd steeds groter en Foekje vond het schrijven erg fijn. ‘’Het werkte helend, we leefden in een soort liefdesbubbel. We werden als het ware gedragen door de groep’’, aldus Foekje.

Kracht van schrijven

Na vier chemokuren bleek dat Sybe niet meer beter zou worden. Foekje en haar man Floris namen het moeilijke besluit de behandeling te stoppen. Nadat zijn ouders 12 dagen thuis over hem gewaakt hadden overleed Sybe toen hij tien maanden en 10 dagen oud was. In die twaalf dagen ervaarde Foekje wat haar schrijven teweeg had gebracht. ‘’Mensen uit ‘de groep’ mediteerden, staken kaarsjes op, iedereen deed wat.’ De groep was heel liefdevol en warm geworden’’

Wonderen van verlies

Na het overlijden van haar zoon kreeg ze van vele kanten de tip om een boek uit te brengen. De titel van het boek zou ‘de wonderen van verlies’’ zijn. Die wonderen doelen op de vele bijzondere gebeurtenissen die Foekje ervaarde voor en tijdens de ziekte van haar zoon. ‘’ Heel veel dingen zijn samen gevallen die niet aan toeval toe te schrijven zijn.’’ Zo droomde Foekje, toen ze 30 weken zwanger was van Sybe, dat hij onder de bulten zat. Ze deelde met haar collega’s haar angsten, niet wetende dat die ooit werkelijkheid zouden worden. In de proloog van haar boek schrijft ze:

‘’Ik wil niet meer terug. Ik ben er klaar voor om mijn ziel volledig in mijn lichaam te laten wonen en te laten schijnen. Ik ben klaar om geaard te blijven, op mijn plek te blijven staan, ongeacht of het moeilijk is of niet.’’ Een tekst die ze zes weken voor de diagnose van de ziekte van Sybe opschreef. Ook tijdens de ziekte van Sybe verbaasde ze zich over de wonderen die op haar pad kwamen. Wildvreemde mensen stonden voor de deur met bloemen. Ook leverde het vriendschappen op die ze zich nooit had kunnen voorstellen.

Heilige

Na de dood van Sybe wilde ze met het boek ‘de wonderen van verlies’ andere rouwende ouders helpen. In december 2017 veranderde dit. Ze was zwanger en uitgerekend op de sterfdatum van Sybe. Toen ze na 10 weken een miskraam kreeg stortte ze in. ‘’Ik dacht: wonderen van verlies? Ammehoela. Ik kwam erachter dat ik Sybe als een soort heilige gemaakt had en dat bleek niet helemaal zo te zijn. Hij had veel teweeg gebracht, maar het schrijven deed ik zelf.’’ Er volgden maanden van rauwe rouw. Het idee van het boek werd geschrapt en ze vertrok met haar gezin vanuit haar toenmalige woonplaats Diemen naar het landgoed van haar ouders den Woeste Heide in Ommen om te helen. Daar verzamelde ze alles wat ze sinds de ziekte van Sybe in een jaar geschreven had en besloot daar een boek van te maken. Met foto’s gemaakt door haar man Floris maakte ze het boek compleet.

Boekpresentatie

Foekje hoopt dat in haar boek dingen zitten die bij mensen blijven hangen. ‘’Ik hoop dat mensen eerlijk naar alle kanten durven te kijken. Ik vind het heel verdrietig als mensen in mijn verhaal alleen het verdriet zien. Het is zoals het is je kan er wel tegen vechten, maar weerstand kost veel energie. Je overgeven aan de situatie vertrouwen hebben en bewust-zijn is het belangrijkste.’’

Op zondag 4 november is de officiële presentatie van haar boek ‘Lief Zonnekind’ op Landgoed den Woeste Heide. Geïnteresseerden zijn welkom, maar vanwege het beperkt aantal beschikbare plaatsen is aanmelden gewenst. Dit kan via liefzonnekind@hotmail.com

Afgelopen week presenteerde schrijver Wil Schackmann zijn vierde boek over de Koloniën van Weldadigheid; ‘’de Strafkolonie’’ in Ommen. Het boek brengt de lezer terug naar het Nederland van 200 jaar geleden, toen er in Wilhelminaoord, Fredriksoord, en Willemsoord koloniën van Weldadigheid werden opgericht. Deze koloniën hadden als doel het leven van de armen te verbeteren en ze tegelijkertijd beschaving bij te brengen. Na verloop van tijd ontstond de behoefte aan een strafkolonie, een plek waar ongehoorzame burgers naartoe werden gestuurd. Die strafkolonie kwam er in de Ommerschans.

Dat hij schrijver wilde worden stond voor Wil Schackmann vast. In zijn pubertijd was schrijven een houvast voor zijn puberteitsproblemen en later deed hij het meer voor het plezier. Het was in 1986 dat hij de knoop doorhakte en besloot dat hij van schrijven zijn beroep wilde maken. Het was nu of nooit. ‘’Je wordt geleefd, de tijd gaat voorbij en je voornemen dreigt te verdwijnen’’, vertelt Schackmann.

De eerste tijd als schrijver was zware armoede. Hij publiceerde wel zijn eerste boek maar Schackmann moest het hebben van kleine klusjes, een vetpot was het dan ook zeker niet. Totdat hij een klus kreeg als scenarioschrijver van Medisch Centrum West. Het schrijven voor deze serie voorzag Schackman van het nodige inkomen. Naast verhaallijnen zag hij mogelijkheden voor een plot. Hij maakte een a4’tje en de makers kochten het voor 2500 gulden. Na Medisch Centrum West ging hij schrijven voor de Duitse variant, Stadtklinik. Toen de Humanistische Omroep een schrijver zocht uit Noord-Nederland die zich wilde verdiepen in de koloniën voor een documentaire, voelde hij zich aangesproken. ‘’Ik was nog nooit in een archief geweest’’ maar het onderwerp greep hem. ‘’Ik kwam erachter dat de verhalen van mensen van 200 jaar geleden veel mooier waren dan die van Medisch Centrum West’’. Toch was het pas jaren later dat hij zelf zijn eerste boek ging schrijven over het onderwerp.

De verhalen van de kolonisten fascineerden Schackmann heel erg. Het feit dat de mensen 200 jaar geleden in sommige opzichten precies hetzelfde zijn als nu hield hem in de greep. ‘’De liefde voor kinderen, maar ook het menselijk onvermogen verschilt niet veel van nu.’’ Wat wel anders was bij de koloniebewoners was het gebrek aan een sociaal vangnet en de behoefte aan stabiliteit. ‘’De mensen in die tijd waren niet brutaal maar onderdanig en afhankelijk en leefden van dag tot dag.’’ De kolonie gaf hen een soort van veiligheid waar zij zo naar hunkerden. In ruil voor de zekerheid die de koloniebewoners kregen in de vorm van arbeid, onderwijs en onderdak moesten zij aan strenge regels voldoen. Sterke drank was verboden, wie wilde trouwen, op verlof wilde buiten de kolonie of iets extra’s wilde moest dit aanvragen. Iets wat zeker niet altijd goedgekeurd werd. In zijn vierde boek neemt Schackmann de lezer mee terug in de tijd en leer je de mensen die naar de Strafkolonie gestuurd werden kennen. Het boek ‘de Strafkolonie’ is het vierde boek in de reeks van Will Schackmann. Voor de personages ging hij op zoek naar personen die symbool staan voor ‘’iets’’ in de kolonie. Zo kwam hij Willempje van der Dooze tegen in de archieven. Willempje was een weduwe met vier dochters, ze raakte in de kolonie ongetrouwd zwanger van een huisgenoot. Dit leverde haar een straf op in de strafkolonie van de Ommerschans. Uiteindelijk zat zij 13 jaar in de strafkolonie. Volgens Schackmann staat Willempje symbool voor ‘’een tweede kans en de harde aanpak binnen de kolonie’’. Door middel van Willempje en andere personages uit de kolonietijd brengt Schackmann de kolonie 200 jaar later weer tot leven.

Het schrijven van zo’n omvangrijk boek met zo veel informatie gaat niet altijd zonder slag of stoot. Vooral het ‘’kantoorwerk’’, zoals de schrijver het zelf noemt, is tijdrovend. ‘’Bij elk boek heb ik momenten gehad dat ik dacht, hier kom ik niet meer uit. Maar inmiddels leert de ervaring dat dit uiteindelijk wel het geval is.’’

Hij noemt zichzelf vooral een verhalenverteller. Op de vraag of zijn boek een hoger doel dan alleen informeren kent moet Wil even nadenken. ‘Ik ben een verhalenverteller, het is me snel te abstract. Maar stiekem zitten er toch leerelementen in. Van geschiedenis valt veel te leren.’’

Na vier boeken over de koloniën vindt hij het mooi geweest. Hij heeft het pad gebaand voor andere schrijvers of onderzoekers. Al zijn verzamelede materiaal gaat binnenkort online via de site van het Drents Archief, zodat anderen verder kunnen gaan waar hij na vier boeken en ruim 1600 pagina’s gestopt is.

HOONHORST - Met een dolenthousiaste herder, die met een lijn van twee meter om haar middel zit, trek Lian Geuze veel bekijks in Hoonhorst. Ze beoefent samen met haar honden Nemo en Dirk de sport Canitrail, oftwel het hardlopen met hond op onverhard terrein. Haar uiteindelijke doel is om komend voorjaar met haar hond Dirk de marathonafstand te lopen op een onverhard parcours.

Lian heeft altijd al een zwak voor Duiste Herders gehad. ‘’Toen ik op mezelf ging wonen koos ik voor een Duitse Herder, ik vind het gewoon hele gave dieren.’’ Door de jaren heen heeft ze veel verstand gekregen van het ras. Ze deed met haar honden mee aan africhtingswedstrijden in Nederland en Europa. Na een aantal jaar had ze het een beetje gezien. Elke dag trainen werd een beetje te veel van het goede. Maar stilzitten kon ze evenmin. De combinatie van haar liefde voor sport, natuur en honden vond ze terug in de canitrail sport. Ze startte een jaar geleden met Nemo, een Duitse Herder teef van 10 jaar. ‘’Dat beviel zo goed, dat wou ik met die jonge hond ook’’, vertelt Lian. Met die jonge hond doelt ze op Dirk, haar grote sterke Duitse herder reu. Met Dirk loopt ze inmiddels afstanden van 25 tot 30 kilometer.

Vallen en opstaan

‘’Je leert het letterlijk met vallen en opstaan’’, vertelt Lian. ‘’door de afstand die tussen jezelf en de hond zit is het soms moeilijk inschatten. Ook moet de hond leren om op je gericht te zijn.’’ Geheel zonder gevaar is de sport dan ook zeker niet. ‘’Ik heb weleens een flinke buikschuiver gemaakt of mijn enkel verzwikt.’’ Vooral haar hond Dirk is, zoals ze het zelf zegt, ‘’een pittig kereltje’’. het ingespeeld raken op elkaar was dan ook een heel proces. ‘’In het begin hadden we bij trails vaak een onstuimige start, hij voelde de spanning, maar je raakt steeds meer op elkaar ingespeeld.’’

Warmte

Afgelopen zomer kwam het trainen door de warmte een beetje op een laag pitje te staan. ‘’Als het 25 graden is, laat ik ze lekker op de tegels liggen.’’ Dat het ook voor de honden topsport is blijkt uit de professionele aanpak van hun baasje. De honden krijgen speciale eiwitshakes, voeding en halverwege een trail een paar blokjes icepaw. ‘’Je moet verder erg goed naar je hond luisteren en zijn of haar grenzen bewaken. Een hond kan ook een mindere dag hebben, dan doen we een dagje gewoon helemaal niks’’, vertelt de Hoonhorstse.

Sauerland

Nu de warmte weer op zijn retour is, traint Lian weer volop. Onlangs liep ze een erg steile trail in Sauerland. ‘’Dat was wel even wat anders dan de Lemelerberg. Ik kon drie dagen niet lopen. Dirk stond echter na een halve dag al weer onderaan de trap voor de volgende ronde’’. Haar doel, het lopen van de marathon, veranderde door de Sauerland ervaring niet. In het voorjaar gaat ze de ultieme uitdaging aan. Op haar blog doet ze tot die tijd verslag en geeft ze beginners tips om ook een start te maken met deze avontuurlijke sport.

https://www.trail-running.eu/blogs/blogs-lian/ Facebook : “Dirk en Tommen op weg naar de marathon.”

DALFSEN - Na 34 jaar eigenaar te zijn geweest van camping het Tolhuis dragen Eddy en Ria van den Ham – Klein Herenbink het stokje over aan Edwin en Afke Agema – Huitema . Afgelopen vrijdag namen zij in het eetcafé van de camping afscheid en stelden zij hun opvolgers aan iedereen voor. Nu de pensioengerechtigde leeftijd dichterbij komt gingen Eddy en Ria, zoals ze het zelf zeggen, ‘’heel rustig’’ op zoek naar opvolgers. Want de camping verkopen aan de eerste de beste was geen optie. In Edwin en Afke vonden zij de perfecte opvolgers.

‘’Het klikte meteen! We wisten, dit zijn ze’’, vertelt Ria . Een grappig detail is dat het stel bijna dezelfde leeftijd heeft als Eddy en Ria toen ze aan de klus begonnen. ‘’Het voelt gewoon helemaal goed’’’. Voor de nieuwe eigenaren was dit gevoel geheel wederzijds. ‘’We hebben zo’n acht campings bekeken, maar hier kwamen we steeds terug’’, vertelt Afke. Hoewel ze niet erg bekend waren in de omgeving voelden ze zich er direct thuis. Na een tijd van veel geregel en meedraaien met de oude eigenaren gaat het nieuwe avontuur voor het tweetal nu echt beginnen. Afke gaat zich vooral richten op de receptie en de keuken en Edwin neemt buiten de taken op zich. Ze staan te trappellen om aan hun nieuwe avontuur te beginnen en camping ervaring hebben ze in ieder geval al. ‘’ We hadden een mini-camping, paardenbedrijf en zorgboerderij in Friesland. We wilden het recreatie gedeelte uitbreiden maar dat was op die locatie niet mogelijk’’, aldus Afke.

Bij het horen van het nieuws dat Eddy en Ria zouden stoppen liet menig vakantieganger een traan. ‘’Hoe moet dat nu?’’ was een vaak gehoorde reactie. Maar dat het helemaal goed zit met hun opvolging, daar zijn Eddy en Ria van overtuigd. Toch staan ze bij het afscheid met een dubbel gevoel. ‘’We hebben het bedrijf 34 jaar geleden opgebouwd.’’ Het stel nam het bedrijf over van de familie van Eddy. ‘’ De accommodaties waren verouderd, We hebben de bankstellen zelf bekleed, we deden alles zelf, het mocht niks kosten. Het was echt hard werken. Gaandeweg hebben we er echt wat van gemaakt. Het was echt ‘’ons kindje’’ en dat verkoop je nu.’’ Vertelt Ria. Maar bang om zich te gaan vervelen zijn ze zeker niet. ‘’Ik heb een hele bucketlist met dingen die ik nog wil doen, waar ik al die jaren niet naar toe kwam omdat we de camping hadden’’, vertelt Ria. Ook Eddy heeft grootse plannen voor het leven na de camping. Een langgekoesterde wens om als technicus aan het werk te gaan in het Hoftheater wordt misschien werkelijkheid. En dan hebben ze nog een motor en een camper. Maar helemaal los laten ze de camping voorlopig nog niet. Ze wonen op een stuk grond naast de camping en daar starten zij hun nieuwe leven. Het eerste jaar staan ze de nieuwe eigenaren nog bij met raad en daad. Totdat Edwin en Afke helemaal klaar zijn om het succes van Eddy en Ria voort te zetten.